جاده بی‌ پایان است، نه میان بری هست ، نه مسیر فرعی، و با این حال هر کس با شتابزدگی کودکانه‌اش در آن پا میگذارد 

"باید این راه لعنتی را هم طی‌ کنی‌ ، از آن‌ معاف نمی‌شوی"

پندهای سورائو ، کافکا

تازیانه

نظریه‌ای به عنوان جبران به معنی مطلق وجود ندارد

اتفاقی‌ به اسم زمان وجود خارجی‌ ندارد برای مرحم دردی

زندگی بیش از اینها بیرحم است تازیانه اشتباهات بی‌ رحمانه تر

روزی که من به اشتباه ارزشی را به زیر پا گذشتم حفره‌ای در وجودم کاشتم

حفره‌ای که با من است همه جا و همه زمان

جزیی از من است، اشتباه من بخشی از من است مثل دستم مثل چشمم...

یا توانم کم است، یا این روزها نا ملایم

به من می‌گوید توانت کم است

روزهای بدی است حال من مثل روزهایم

....

احساس می‌کنم مغزم به زودی از هم می‌‌پاشد

موجوداتی ریز عجیبی‌ در مغزم لانه کرده‌اند

....و باهم حرف میزنند و حرف میزنند و حرف میزنند

مرگ

حس مرده‌ای را دارم که مدتهاست در راهم که به خاک سپرده شوم

راه طولانیست

صدای گریه‌ها و ضجّه‌ها محو هست

حفره سیاه و ابدی مرا میطلبد

و من نه با پای خود ،اما میروم

و گویی هنوز باور ندارم که مرده ام

...

من در یک شب بهاری، دریک اتوبان شلوغ پر ترافیک وقتی این آهنگ را میشنیدم

عاشق شدم